Her ferdin illaki bir derdi vardır. Hayattaki konum ve şartlarına göre yüreğini yakan, için için hüzne sokan ve olması gereken halden savuran bir dert, belki birçok dert.

Modern dünya problem üzerine konumlandırılan bir sistemdir. Her meselenin çözümünü sunar! Oysa çözümler hep koca bir yanılsamadır. Neticede psikozlarla baş başa kalan bir insan ortaya çıkar. Tam da istenilen budur. Çünkü sistem buradan beslenir. Sıhhatli bireyler istenmez 'sağlıklı' demiyorum 'sıhhatli' diyorum. Şuurda birliktelik olmamalıdır. Uçuruma topluca yuvarlanmaya hazır birliktelikler desteklenir. Hatta finanse edilir.

Arabanın doğru istikamette gitmediğini söyleyenler garipsenir, garip kalır. Hal böyle iken her insanın gidişattan rahatsızlık duyduğu bir an vardır. Perdeyi biraz araladığında hakikat ışığının hüzmelerini görür ama yaşanılan hayat öyle bir alışkanlık hali almıştır ki buna dur diyecek güç ve gayreti kendinde bulamaz. Oysa dünya hep savaşların sahnesi olmuştur ve insan savaşmadan neyi kazanabilir?

Hakikatin farkına varmış ve bunu kendine dert edinmiş her insan iyiye daha iyiye ulaşmak için çalışmalıdır. Çünkü bu, kişiye Rabbinin lütfudur. Nimetin artması gösterilecek gayrettedir. Çünkü Yüce Allah öyle buyuruyor. Hazreti İbrahim'in ateşe atılış kıssası bize neler anlatıyor? O Yüce Peygamberin teslimiyeti devasa ateşi nasıl söndürmüştü? Bilelim ki gönlün hazır ve aciziyet halindeki küçük bir damla gözyaşı ile yapacağı tövbe de bu sistemi yerle bir edecek güçtedir. Göz, şeytani düzenin istediği şeklide değil, Rabbinin ihsanının hakikat ışığıyla görüş kazanacaktır.

Doğuyu bugünkü neslin gördüğü bir coğrafya parçası olmaktan çıkarır rahmetli Ömer Öztürkmen'de 'Gözyaşı Medeniyeti' isimli eserinde... Orada verdiği mesaj şudur; Akan her damla gözyaşı İslam'ın ruhundan damlamaktadır. Duaların en güzeli, en hayırlısı gözyaşı ile yapılan duadır.