İyilik edende, kötülük eden de kendine eder. O halde hep iyilik etmeli. Yaratılış itibarıyla insan kendine düşkündür. Fakat nefsine uyduğu için, maalesef kendine kötülük eder bazı insanlar. Şu üç günlük dünyada ömrümüzü kendimize iyilik etmekle geçirmeye çalışalım. Peki, insan kendine nasıl iyilik eder? Tabi ki başkasına iyilik etmekle. Yani başkasına ne kadar çok iyilik edersek o kadar kendimize iyilik etmiş oluruz.

Bir musibete maruz kalınca, hemen karşımızdakine kızarız bazı zamanlarda. 'Filan kimse niye böyle yaptı?' deriz. Belki de kabahatlı biziz, hata bizde olabilir. 'Hata bende' diyen dünyanın en mutlu insanı olabilir ama iyi düşünmeden 'kabahat onda. Ben haklıyım, o haksız' diyen, hep üzüntü ve sıkıntı içinde yaşar. O halde ferahlamak, huzurlu olmak, başkalarının huzurunu temin etmekten geçer. Daha çok neşeli olmak isteyen, herkese iyilik etmelidir.

Hiç bir insan aleyhinde konuşmamalı. Biz onun hesabını görmekle görevlendirilmedik. Hiç kimsede hata, kusur görmemeli görülmüşse de affetmeli. Hep iyi tarafını görmeli, hep iyi tarafını konuşmalı, hep iyiliğinden bahsetmeli. Sevmiyorsak hiç olmazsa susmalıyız.

Ben birine iyilik yaptığım zaman, bana sevap yazılıyor ona yazılmıyor ki. O biraz seviniyor o kadar. Ama esas karda olan benim. Çünkü ahirette o iyiliğin mükafatına ben kavuşacağım. O halde ben, kendime iyilik yapıyorum onlara değil.
Herkese hayırlı, huzurlu, mutlu günler diliyorum.