Hayat her zaman bizim istediğimiz gibi seyreltmeyebilir. Kimi zaman  bizim elimizde olanı bizden alır kimi zaman bize en derin acıları yaşatır kimi zamanda yaşarken ölüm hissi ile bizleri kendisine mahkum eder.

                Bu hayatta insanın her zaman bir parolası olmalıdır. Yanlış şifre girişlerine karşı kendini kapatabilen, doğrulara karşı her zaman açık bir kapı bırakabilen…Sadece sana ait olan özeline herkes kolayca ulaşamamalı… Kimi zaman sana ulaşmak adına çabalamalı kimi zaman çok istemeli kimi zaman da bunu azmi ile sana gösterebilmelidir. Ancak değişmeyen bir gerçek var ki zaman içerisinde sen istemesen de sana ait olan hayat parolasının senin iraden dışında çözülmesidir. İsteksiz misafirlerin hayatına girmesi sana acı vermesi hayatın her alanında seninleymiş gibi gözüküp aslında hiç seninle olmaması… Bu gibi durumlarda yeniden diriliş parolasının devreye girmesi bizler için tek çıkar yol olacaktır. Etrafında insanlar tam ‘Bensiz yapamaz’ dediği anda yeniden var olabilmeyi başarabilmen, ‘Benden başkasını sevemez’ dediği anda yeniden sevebilmen, ‘Bensiz nefes bile alamaz’ denildiği anda hayata dönüp koca bir derin nefes alabilmen…

                Hayat bizlerin istediği gibi ilerlemiyorsa bize çıkar bir yol yerine çıkmaz bir labirent sunuyorsa yeniden diriliş parolası hepimizin çıkmaz anahtarı olmalıdır. İşe kendini sevme ve tüm hayata karşı azim ve istekle sarılabilmek en önemli yapı taşı ve mihengimiz olmalıdır… Çünkü bizim kültürümüzde, din ve ahlakımızda ümitsizlik yoktur… Biz yüce Allah`ın azabından korkmak ile rahmetinden ümidini kesmemek üzere yaşarız.  Onun rahmetinden ümidini kesmemek üzere yaşarız. Onun için atalarımız “ Gün doğmadan neler doğar.” Demişlerdir. “Sabah ola hayrola” demişlerdir. “ Allah`tan ümit kesilmez” demişlerdir.  Dolayısıyla bizim kültürümüzde ,inancımızda, töremizde ümitsizlik karamsarlık yoktur… Yaşanmışlıklar mukadderattır…

                Bir sonraki sayıda görüşmek üzere hoşça kalınız.