Ahde vefa kelimesini artık eskisi kadar duymaz olduk. Hatta “insanoğlu hilebazdır kimse bilmez fendini, et iyiliği sonra koru ondan kendini “ sözü meşhur olmuştur. Bunun için inancımız, ahlaki değerlerimiz ahde vefaya önem vermiştir…
Ahd iki tarafın sözleşmesi anlamına da gelir. Vefa da içinde verdiği sözde durma konusunu anlatmaktadır.Tek olarak bir kimsenin verdiği söz ise vaat olmaktadır. Ahde vefa gerektirir. Günümüzde bu deyim, insanların birbirine yaptığı dostluk, kardeşlik ve iyiliklerin zaman içinde hatırlanmaması, dikkate alınmaması, hatta unutulması yok sayılmasını dile getirmek için olumsuzlukta kullanılır olmuştur “Hiç ahde vefa kalmdı” denilerek…
“Ben ona ne iyilikler ettim bilemezsin, ama o şimdi beni tanımazdan geliyor.” Türü sitemler ahde vefa gösterilmediğinde söylenen sözlerdendir. Herkes ahde vefa göstermez gerçekten… Kimi karakter meselesi olarak dert etmez kimi istese de aynı vefakarlık ile mukabelede karşılıkta buluınmaz. Ama şu bir gerçektir ki toplumda herkes verilen sözün yerine getirilmesini, iyiliğin unutulmamasını, arkadaşlığın ve dostluğun sözünde durmak, ahdını yerine getirmek insanın onur ve şerefi olarak değerlendirilir. Ahdine vefa gösterenler saygın kimse olurlar... Aksine, verdiği sözünde durmayanlar ve vefasız olanlar “güvenilmez” olurlar.
Sevgili peygamberimiz de münafıklığınüç alametine işaret ederken bunları yalan söylemek, emanete hıyanet etmek ve bir de vaadini yerine getirmemek olarak sıralamıştır. İnsanın en büyük vefası, kendini yaratan Rabbi’ine olmalıdır… Ona kul olmak onun rızasına uygun hareket etmeye çalışmak en büyük vefa örneğidir. Mekke’nin fethinden sonra memleketine geri dönmemiş, vefatında da Medine’ye defnedilmememiştir. Böylelikle kendisini o zor zamanlarda bağrına basan Ensar halkına vefasını göstermiştir… Bir sonraki sayıda buluşmak üzere esen kalınız.