Anadolu denildiği zaman insanda farklı bir his uyanır. Zira bu coğrafya bütün güzellikleri, hasreti, özlemi, hicranı bağrında saklar. Nicelerinin hayallerini süsler. Onlarca kitap, yüzlerce şiir yazılmış adına. Dile gelse, kim bilir neler söyler. Ağıtları, ninnileri, hayat hikayeleri bir ok gibi insanın yüreğine saplanır. Hemen çepeçevre sarar, esir alır kendine. Diğer taraftan, her yere nam salmış, Karacaoğlan gibi birçok gönülleri verimli arazilerde yatar. Biz bunlardan Adana Halk Kültüründe önemli bir yeri olan Anavarza Kalesi ve Naş'a temas edeceğim.
Bundan çok eski yıllarda Kozan ve Anavarza civarında çok uzun ömürlü insanlar yaşarmış. Bu insanlar o kadar uzun ömürlülermiş ki, adeta ölüm nedir bilmezlermiş. Anavarza Kalesi yapılırken kalenin temel taşlarını çevre halkı Kozan'dan sırtında getirirmiş. Naş adlı kişi, Kozan'dan getirdiği taşı Anavarza'ya götürmek için yola koyulmuş. Kayhanburnu Köyü'nü biraz geçtikten sonra karşısına bir kalabalık çıkmış. İçlerinden tanıdık birine, ellerinin üstünde götürdükleri şeyin ne olduğunu sormuş. Adam, "Oğlum öldü, onu götürüyoruz" deyince Naş, sırtındaki taşı yere bırakarak şunu söylemiş, "Adım Naş, yaşadım bin beş yüz yaş, oğlum beş yüz yaş. Bilseydim dünyada ölüm var, koymazdım taş üstüne taş" Ölümü ilk defa gören Naş'ın bu taşı Kozan'da bıraktığı yerde durmakta, ziyaret edilmektedir. Yine aynı şekilde Kosova Prizren'de türbesi bulunan büyük bir alim olan Suzi Çelebi'de, Gazavatname adlı eserinde şöyle demektedir: "Güneş şark (doğu) dağlarının ardından doğar, Sarı Nehir doğuda ki denize akar. Ömrü yüz yıl bile olmayan insan, bin yıllık işlerle uğraşmaya kalkar." Evet gerçekten de dünyanın fani olup ahiret hayatının sonsuz olduğunu idrak eden biri, hiç kalp kırar, başkasını incitir mi? Onun için akıllı olan 'Nasıl bilirdiniz?' diye sorulduğunda 'İyi bilirdik' dedirten kimsedir.