Hacı baba evde tesadüfen bulunmuş olan Osmanlıca yazılmış bir hatıra defterini okuyunca göz yaşlarına boğulur. Ev halkını masanın etrafında toplayıp onlara da okur. Hacı baba okudukça; masanın etrafındakilerin gözyaşları sel olur. Bu Çanakkale Savaşı sırasında bir askerin kızına yazdığı mektuptur:
"Benim güzel kızım! Evvela gözlerinden öperim. Bugün Temmuz ayının 14'üdür. Ramazan-ı Şerifin ikinci günüdür. Şeyhülislam Ürgüplü Mustafa Efendi de; Çanakkale cephesinde harp eden askerin oruç tutmasına ruhsat vardır, şeklinde fetva yayınlamış derler. Lakin benim içim rahat etmedi. Gece nöbette, siperin önünde iki kök çiriş otu buldum. Allahın hikmeti, nasıl kalmış ise onca harabatın içinde... Onunla sahurumu yaptım, lakin kimseye söylemedim. Bütün gün yeni siperler kazmakla meşgul olduk. Bir kerecik bile susamadım. İftira doğru düşman, taarruza artırdı. İçimden; iftar etmeye fırsat kalmayacak diye geçti. Sonra komutanın emriyle bütün atışlar birden bire durdu. Siperlerden birinden bir asker çıktı. Düşman taarruzuna aldırmadan; Allahu Ekber!... diye akşam ezanını okumaya başladı. Yan tarafa döndüm, elden ele dolaşan mataralar vardı. Bir yudum içen, yanındakine veriyor. En son bana geldi. Dudaklarım titredi. Ben de diyordum ki; Bir tek baban oruçludur. Lakin bütün bölük oruçluymuş. İçime bir ateş düştü o an. Ben o iki çiriş otu yedim ya, bunca insan sahurda bir şey yemezken ben onları nasıl yedim ? Ben şimdi gardaşlarımın hakkını nasıl öderim ? Erzurumlunun, Darendeli'nin iftarını yapmadan şehit düşen Yeniceli'nin hakkını nasıl öderim kızım ?"
Hacı baba masada ki herkes gözyaşı dökerken noktayı koyar: Defteri nereden buldunuz bilmiyorum ama, eğer sahibi belli değilse, bunu herkesin okumasını duymasını isterim. İftarını sahurunu yaptığımız bu Ramazanların kıymetini bilelim... Ramazan rühu bundan daha iyi nasıl anlatılır ? Bizim önce Çanakkale rühuna niyet etmemiz lazım!..
Gelecek sayıda buluşmak üzere esen kalınız