Biz paylaşmayı unuttuk arkadaşlar, bize bir şekilde unutturdular bu güzel duyguyu.. Biz aynı şekilde yardımlaşmayı da unuttuk, unutturdular. Biz komşuluğu, arkadaşlığı, dostluğu unuttuk... Unutmadık, bir kenara ittik. Biz arkadaşlığı unuttuk... Düşene bir tekme de biz vurup geçer hale getirildik. Bunu sonucu olarak hiçbirimizin bir diğerine karşı yüzü kalmadı... Ve hepimi çevremizden koptuk, yalnız kaldık... Sonra da yalnızlık sebebiyle telaşa kapıldık.
Sonra yalnızlığımızı gidermek için her birimizin eline birer akıllı cep telefonları geldi... "Oh dedik... Ne ararsam var, istediğim konu istediğim müzik istediğim film istediğim fantezi istediğim ne varsa bu sihirli kutucukta var..." Öyle ki en son yüz yüze bakacak halimiz kaldı... Çünkü bir araya geldiğimizde de kafamızı telefondan kaldıramaz olduk. Bu değirmenin suyu nereden gelecek ? Üretmeden tüketmek nereye kadar sürecek ?
Şimdi en reel arkadaşımız para... Sipariş ver ama paran kadar, al ama paran kadar... Para ile arkadaş olunca işte böyle oluyor. Paraya koşuyor, paraya sığınıyoruz. Öyle bir hale geldik ki, bu mücadelede birbirimizi tepeliyoruz... Çünkü para olmadığı zaman hayattan yok oluyoruz... Hani eskiden misafirlikler olurdu, taziyeler (Başsağlığı dilemeler) olurdu. Hasta ziyaretleri olurdu hani.. Ama bu durumda insan mutlu olurdu. Rahatlardı, gönülde beslenirdi...
Şimdi hiçbir şey kalmadı hayatımızda manaya dair. Her şey maddiyat, her şey para... Bazı dostlarımız muhtaç olduğumuzu bir fark etsin, derhal bizden uzaklaşıyorlar... "Aman bana yük oluverir" diye... Biraz palazlanan arkadaşınız bir bakıyorsunuz sizi artık tanımıyor, ya da siz kendinizden geride olana el uzatmaktan adeta korkuyorsunuz. İnsan olarak insandan enerji almak onunla dost olmak varken para ile dost olmaya çalışmak... Ne kadar zavallılık.
Sonra gelsin mutluluk... Hiç kusura bakmayın siz mutlu olamazsınız... Çünkü mutluluk gönülde, vicdanda ve maneviyatta olabilir, onlar içinde de insana insan gerekir, dost gerekir.