Vakti zamanında bir çocuk vardı.Medresede okurdu.Kavuklu hocalardan ders alır,ilmini artırmaya,öğretilenleri anlamaya çalışırdı.Fakat kafası biraz kalınca idi.Bütün gayretine rağmen pek bişey öğrenemezdi.Okumaya karşı da fazla istek duymuyordu ki.Arkadaşları onu geçmiş okumayı ilerletmişlerdi.O ise hala bir yıl öncesinin kitaplarını okuyor,hayli geriden gelmekteydi.
İyice bunaldığı bir gün kararını verdi; “kafam çok kalın” diye düşündü. “zekamda yeterli değil.Bu durumda ilim tahsil edemem.İyisi mi köyüme dönüp tarla işine devam edeyim.”Ertesi sabah niyetini tuttu ve yola koyuldu.Az gitti, uz gitti bir ovaya düştü.Sıcak bastırmıştı.Çokta yorulmuştu.Yolun kenarında bir mağara vardı.Ama girmeye korkuyordu.içerisinin serin olduğundan emindi.Çünkü güneş almıyordu.Ama ya ayıya falan rastlarsa ne olacaktı.Bunları düşündüğü için yüreği ürperiyor,içeri girmeye bir türlü cesaret edemiyordu.
Sonunda sıcak ve yorgunluk baskın çıktı.ne olursa olsun mağaraya girecekti.Kararını verdi.Adımlarını ağır ağır attı.Korktuğu şeylerle karşılaşmayınca sevindi.Korkusu olsun biraz dağıldı.Bir köşeye büzüldü.Sonra uzanı verdi.Birden gözü mağaranın tavanından yere damlayan suya takıldı.Yukarıda birikiyor,büyüyor ve damla kendini taşımayacak kadar büyüyünce kopup yerdeki taşın üstüne düşüyordu.Kim bilir kaç yıldır böyle devam edip gidiyordu bu.Taş oyulmuştu…Oysa taş sertti.Su damlası ise yumuşacıktı…Yumuşak su damlası nasıl oluyor da taşı deliyordu?
Birden şimşekler çaktı beynin de ,yumuşacık su damlaları senelerce aka aka sert taşı deliyordu.Kendisi de ısrarla derslerine çalışır,okuma isteğiyle hocalarını dinlerse zamanla kafasına bir şeyler girerdi. “benim kafam şu taştan daha sert değil ya”diye söylen di.Önemli olan sebat etmekti! Şu taş kadar sebat etmek…O zaman kitaplarda yazılı olanlarla hocaların anlattıkları,kalın da olsa kafada iz bırakırlardı.
Hızla kalkıp geri medreseye döndü.Çalıştı çabaladı,arkadaşlarına yetişti.Hatta zaman içinde hepsini geçti…
Gelecek sayıda buluşmak üzere hoşcakalın