Bir gün çiftlikteki atların birine bakan kişi 'Bu attan hiçbir hayır gelmez artık.' demişti. Söylediği at güçlü bir hayvandı ama hiç kimse o ata binmek istemiyordu. Çünkü çok huysuz bir at idi. Üzerindekini atıyor, ağaçlara çarpıyor ve yanına yanaşanı çifteliyordu.
Bir gün bu çiftliğe bir yabancı geldi. Bu atı çok beğend ve onu dört haftada terbiye edeceğini ve kuzu gibi itaat eden bir at olacağını söyledi. Çiftlikteki herkes bu sözlere bıyık altından güldü elbette. Ancak ne var ki işler düşündükleri gibi olmayacaktı.
Yeni gelen adam, atı koşturmak için hazırlarken onunla tatlı tatlı konuşarak ona tatlı yiyecekler vererek işe başladı. Sonra onunla konuşa konuşa idman sahasında gezdirdi. Bir kaç gün sonra yine idman sahasında gezdirirken birden atın üstüne atlayıverdi. Huysuz at, her zamanki gibi bir iki sıçrayış yaptı ve üzerindeki bu adamı aşağıya düşürdü. Şimdiye kadar hep bu durumlarda iyice bir kamçılanırdı, yani anlayacağınız güzel okkalı bir dayak yerdi ve üstelik azarlanırdı. Oysa şimdi herhangi bir kamçı gelmemişti ve böylece canı yanmamıştı. Herhangi bir azarlanmaya da maruz kalmamıştı. Tam iki hafta böyle geçti.
Fakat o huysuz at, tanınmayacak kadar değişmişti. Kendisine bakan adam gibi o da çok uysal ve itaatkar olmuştu. Çiftlik ahalisi bu gördüklerinden anladılar ki iyi muamelede zayıflık ve acizlik değil, en sert insanların bile başa çıkamadıkları hayvanları uysallaştıran büyük bir kuvvet vardır. İyi adama kötüsün dersen kötüleşmeyi, kötü adama da iyisin dersen iyileşmesi mümkündür ve çoğunlukla gerçekleşmiştir. Kısacası tatlı dilin halledemeyeceği bir problem yoktur denilebilir. Atalarımız o bakımdan 'Tatlı dil yılanı deliğinden çıkarır' dememişler midir? Aksine örnek olarak bal bile satsa, satan adamın yüzü asıksa ona 'Kendin bal satıyorsun ama yüzün sirke satıyor' diyerek tepki göstermişlerdir. Sevgi olan yerde merhamet vardır, yardımlaşma vardır, olumluluk vardır. Dolayısıyla sevgi aslında ruhumuzun gıdasıdır. Sevgi hepimize ilaç gibidir. Sevgiyle kalın.