Toprak yağmura doymadı, dediler.

Bu yoldan nefs ile geçilmez, dediler.

Kır nefsini uy ilmihale gör, dediler.

Büyüklerin sözünü dinleyince anladım.

                              Büyüklerin sevgisi bulunmaz nimet imiş,

                               Her sözleri kıymetli, sanki bir altın imiş,

                               Tek çare imanı kurtarmakta imiş

                               Bu yolda iman ile yürüyünce anladım.

Kırdım zinciri bıraktım nefsimi,

Kavuştum sonsuz nimete, ebedi rahata.

Sonunda toprakta kavuştu yağmura,

Bunu nefsimi öldürünce anladım.

                             Çare gelmez ki bu yalan dünyadan,

                             Elbet ayrılacağız babadan, anadan, yardan,

                             Her nefeste yaklaşıyoruz yavaştan,

                             Zamanın değerini öğrenince anladım

Meğer son günümde imiş düğünüm,

Teslim olmakta imiş hakka çözülen düğüm,

Büyüklerin himmetinde imiş ebedi öğünüm,

Bu yüksek hazineye kavuşunca anladım.

                          Ağlayan gönle teselli vermekte imiş hüner,

                        Mevsimler, yıllar, günler elbet geçer gider.

                        Kalır geriye insandan tatlı söz, eser.

                        Karanlıkta yıldızı fark edince anladım.