Duygular… Mutluluk, kızgınlık, korku, hüzün ve daha nicesi. Hepsi birbirinden önemli. Çünkü insanı insan yapan duygulardır. Peki insan duygularını nasıl ifade eder? Kimisi dışına yansıtır bütün duygularını kimi de belli etmemeye çalışarak içinde yaşatır hepsini. Herkesin yaşadığı, hissettiği duygular ve bunları gösterme biçimleri farklıdır. Genellikle duygularımızı ister istemez yüzümüze yansır ve bizler o yüz halinden, mimiklerden anlamlar çıkarırız. Yani ruh halimizi anlamaya ve anlamlandırmaya çalışırız. Şimdi sorumuz şu: tebessüm eden biri nasıl bir ruh haline sahiptir?

Dilerseniz önce tebessüm kelimesinin tanımına bakalım. Herkesin bildiği tebessüm “ dişlerini göstermeyecek şekilde hafifçe gülümsemek” anlamına geliyor. Bugün tebessüm kelimesinin yerine gülümsemek kelimesini diyebiliyoruz. Fakat bugünkü yazımda klasik tanımı ve yorumu bir kenara bırakıp tebessümü kendi açımdan yorumlamak istiyorum. Tebessümün üç çeşidi vardır bence. Gerçek tebessüm, sıradan tebessüm ve acı tebessüm…

Gerçek tebessüm; içten samimiyetle olan gülümsemedir. Sizi mutlu eder. Zaten mutluysanız mutluluğunuzu katlanarak daha da artmasına sebep olur ama eğer üzgünseniz dertlere devadır bu tebessüm. Bedeni yahut en çokta yüreği yorgunlara iyi gelir. Sıradan tebessümüm; sıradan insanlara sıradan bir gülümsemedir pek bir şey ifade etmez. Asansörde gördüğü birine bile iyi günler deyip öylesine tebessüm edilebilir insan. Bu insanlık gereğidir. Acı tebessümüm ise gönlü yaralı, içi ağlar, kalbi kırık olduğu halde tebessüm edebilen o güzel insanların, derdime derman olabilecek kimse Yok mu? Tebessümdür. Değerli ve sevgili okuyucular tebessüm deyip geçmeyin. Ne acılar vardır onda. Tebessüm deyip geçmeyin. Mutluluğun sırrı onda. Herkese gerçek tebessümlerin bol olduğu günler dilekleriyle hoşça kalınız.