Uzun bir yoldayız, Başı arayış, ortası kayboluş, sonu vuslat olan upuzun bir yoldayız. Kimilerimiz hızla yürüyor bu yolu dünyaya yetişme telaşıyla... Kimilerimiz de yavaş yavaş yürüyor bu yolu her anın tadını çıkarıp kıymetini bilerek, hangi tarafındasın sen bu yolun? Kalbiyle kainata bakıp yürüyenler tarafında mı; yoksa hırsla, durmadan koşturup daha fazlasını elde etme arzusuyla bir adım sonrasını düşünenler tarafında mı?

Hepimiz aynı yoldayız esasında. Asıl mevzu yolun hangi tarafında olduğumuzda gizli. Yol, sandığımız kadar uzun bile değil belki de kim bilir... Hepimizin varacağı yer aynı, bizi bekleyen bir ölüm var ki bu kaçınılmaz, o yüzden hırsla, kibirle, kavgayla ve kötülüklerle yürünmez bu yol. Bu yol aşkla, sevgiyle, umutla, iyilik ve güzelliklerle yürünmeli, yürünmeli ki, yol da güzelleşsin, yolcu da... Yürünmeli ki boşa gelmiş olmasın bu dünyaya insan. O insan ki; varoluşunun sırrında nice hikmetler gizli, bu yüzden kulluk bilinciyle hareket etmeli ve güzel izler bırakmalı ardında...

Bu dünyayı ahiretin bir tarlası bilmeli. Ne ekerse onu biçeceğini çok ama çok iyi bilmeli. Zira yarın, kalmakla hatasını anlar ama, zamanı geri getiremez. Yaz biter, güz geliverir hiç anlamaz insan. Gençlik bir yaz mevsimi, yaşlılık hazan... Değişir mevsimler gaflette kaybolur insan. Su misali akar gider ömür çeşmesi... Kimler gelir, kimler geçer, çeşme durmaksızın akar; kimileri içer, kimileri göçer gider. Dediği gibi şairin; ‘’Baki kalan kubbede hoş bir seda imiş....’’

Öyleyse yolcu yolunda gerek! Yolcu olmak esasında biraz da aramak demek... Yolu aramak, yoldakileri aramak, kendimizi aramak ve en çok da bizi bu yola düşüreni aramak... Aramak her zaman bulmak değildir fakat bulma arzusunu canı gönülden en derinimizde duymaktır... Kim bilir vuslat kapısı ansızın açılıverir de kapıdaki o hazin güzden sonra gül bahçeleri aralanıverir yüzümüze... İşte o vakit bir söz dökülür kalbimizin semalarından: ‘’Mevsimler değişir, hasret baki kalır.’’