Çok değerli Haber Expres Gazetesi okuyucuları, geçen haftalarda haber bültenlerinde izlediğimiz haberler hepimizin vicdanını yaraladı. Öncelikle İzmir’de Gürsel Akyel standında oynanan İzmir derbisi olarak adlandırılan Göztepe ile Altay arasındaki maçta bir Göztepe taraftarı Altay tribünlerinden atılan bir fişekle ağır yaralanmıştı. Stadın karşı tribününe bir işaret fişeği atıyor ki sanki savaşta düşmanına bomba atıyor. Bu ne şiddettir, bu ne kindir, bu ne düşmanlıktır.

Yine aynı maçta bir taraftar sahaya girip Altay kalecisinin kafasına korner direği ile öldürürcesine vururken görüntüleniyor. Zaten sonrasında adam öldürmeye teşebbüsten gözaltına alındı. Göztepe taraftarı olduğu anlaşılan kişinin, Altay kalecisine böyle bir düşmanlıkla saldırması hepimizi hayrete düşürdü. Olamaz böyle bir şey, asla kabul edilemez. Şiddetle kınıyorum. Umarım hak ettiği cezayı alır. Halbuki bu insanlar aynı dili konuşan, aynı şehirde yaşayan, aynı ülkenin vatandaşı olan aynı ortak duyguları paylaşan, aynı bayrağın altında yaşayan insanlar. Peki bu kin, bu düşmanlık, bu şiddet nedendir? Bu saldırganlık nedendir? Anlam veremiyorum.

  Konya’da bir hayvan barınağında ki köpeğin kafasına kürekle vura vura öldürenlerin görüntüleri de yine hepimizin yüreklerini parçaladı. Bir hayvana, bir canlıya yapılan bu vahşet inanılır gibi bir şey değil. Tarih boyunca tüm insanlığa merhamet, adalet, şefkat ve vicdan dersleri veren bir milletin çocukları olarak nasıl bu durumlara düştüğümüzü düşünmemiz gerekir diye düşünüyorum.

Nasıl bu hale geldik? Bu değerlerimizi nasıl kaybettik? Bu değerleri kaybederken kendimizi de kaybettiğimiz aşikardır. Acaba maneviyat eksikliğinden midir bu durum? Kalplerde merhametin kalmaması, vicdanların kuruması, yüreklerde şefkatin yok olması, karşısındakine acıma hissinin yokluğu çok trajik bir durumdur. Biz k, ne güzel hizmetler yapmış, bu hizmetleri yaparken ne kadar kıymetli vakıflar kurmuş bir milletiz. Hatta Osmanlı’ya ‘vakıf medeniyeti’ de denilmektedir. Öyleyse durup bir kendimizi sorgulama, iç dünyamıza ayna tutma zamanı gelmedi mi?

 Bir sonraki sayıda görüşmek ümidiyle hoşça kalınız.