Göktürk Devleti, Hun Devleti, Büyük Selçuklu İmparatorluğu, Anadolu Selçuklu Devleti hep sultan öldükten sonra kardeşler arasında pay edilerek parçalanmışlar ve daha sonra ortadan kalkmışlardır.

            1402 ankara savaşından sonra Timur Orduları bütün anadoluyu işgal etmiş ve Osmanlı Devleti dağılmıştır. Yüz yıldır sağlanmaya çalışan Osmanlı Türk birliği yok olmuş ve Yıldırım Beyazıt’ın oğulları ayrı ayrı beylikler kurmuşlardır. Yıldırım Beyazıt’ın oğullarından mehmet çelebi uzun kanlı savaşlardan sonra kardeşlerini yenmiş ve Anadolu Birliğini kurmuşturişte bu kanlı tecrübe Osmanlı’yı çok korkutmuştur. Milletin kanı döküleceğine Osmanlı’nın kanı dökülsün diyerek boğdurma işlemini devlet yıkılır korkusu ile başlatmışlardır. Padişahlığın babadan oğula geçtiği devletlerde zorunlu olarak evlatları yok etme yoluna başvurulur.

            Günümüzde bize çok ters gelen bir uygulama o çağlarda normal karşılanıyormuş. Günümüzde Cumhuruyet ve Demokrasi yönetimi hakim olarak uygulanıyor. Beş yüz yıl önce demokrasi vardıda Osmanlı onu uygulamadı değildir. O yılların şartları öyle idi.

            Osmanlının yaşadığı asırlarda Avrupa kan deryası içinde yüzüyordu. Din savaşları, mezhep savaşları batıyı kasıp kavuruyordu.

                        OSMANLI MODERN BİR DEVLETTİ

            Avrupa’da iç savaşlar oluyor, kanlar oluk oluk akıyor. Aynı çağlarda osmanlı topraklarında huzur var. İslam hukukundan ilham alınarak çok adil bir yönetim uygulanıyor. Çok çeşitli dinlere ve ırklara mensub halklar huzur içinde yaşıyorlar. Uygulanan tarım ve toprak sistemi bugün üniversitelerde bilimin önemli konularından biri olarak kabul ediliyor. Zaten çok köklü bir yönetime sahip olmasa idi altı yüz yıl yaşayabilirmi idi?

Kanuni Sultan Süleyman’ın hükümdarlık yaptığı 46 yıl Osmanlının en büyük zirve yılları sayılıyor. Batılı o yüz yılı hiç unutamıyor ve eline geçen her fırsatta intikam almak istiyor. Avrupa Birliği maceramız batının intikam alma duygularını kamçılıyor. İçimizdeki batı hayranları ise kraldan daha çok kralcı olmakta birbirleri ile savaşıyorlar. Kitaplar yazarak filmler yaparak sahiplerine yaranmak istiyorlar. Sıkıştıklarında bizi onlara şikayet ediyorlar.

OSMANLI AİLESİNE SAYGI GÖSTERMELİYİZ.

Siz öyle bir aşiret düşünün ki; orta asyadan kopup gelmiş Anadolu’ya yerleşmiş, yıllarca selçuklunun emrinde çalışmış, selçuklu yıkılınca önce beylik sonra devlet kurmuş ve bu devlet dünya’nın en büyük imparatorluklarından biri haline gelmiştir. Altı yüz yıl yaşıyan imparatorluk oluşan şartlar sonucunda ortadan kalkmış ama iz türklere cennet gibi bir vatan bırakmıştır.bu asil Osmanlı Ailesinin her karış toprağımızda hakkı vardır. Onlara sygıyı bari esirgemeyelim. Zaten asil ve gururlu olduklarından bu söylediğim konuda ağızlarını bile açmıyorlar.

            Nedense hiçbir yazar Osmanlı Ailesinin Anadolu topraklarını Türkleştirme çok hizmetleri olduğu ile ilgili kalem bile oynatmıyorlar. Çünki Cumhiriyetin ilk yıllarından kalan korkular hala devam ediyor. Oysa ki Osmanlılara çok büyük borcumuz var. Bugün hala yazmaktan imtina ettiğimiz hakikatların açıklanması gerekir. Aradan bir asıra yakın zaman geçmesine rağmen hala Osmanlıların yönetime gelmesinden korkuyoruz. Bu korkuya bir örnek verecek olursak. Mesela Osmanlı sülalesinden kendini yetiştirmiş bir adam, ben demokratik yollardan iktidara gelmek istiyorum ve onun içinde parti kuruyorum dese, yer yerinden oynar. Siyasi hayatımız allak pullak olur. Türk milletinin o partiye akın edebileceğinden korkulur. Çünki milletin genlerine işlemiş bir osmanlı sevgisi vardır.

            İşte osmanlıyı çok kötü göstermek için bir televizyon dizisi çekildiğinde bile bu milletin top yekün karşı koyuşundaki hakikat Osmanlıya duyulan sevgiden ibarettir. On yıllarca yurt dışında sürgün hayatı yasıyan bu asıl ailenin hiçbir ferdinin Cumhuriyetin ve Atatürk’ün aleyhine bir kötü söz söylediklerini duydunuz mu? Hakkında söylemedik kötü söz bırakmadığımız Sultan vahdettin yurt dışına sürgüne gittiğinde yanında devlete ait bir tek mücevher götürmemiş ve öldüğünde cenazesi borçlulara rehin kalmıştır. Oysa bu insanların dedeleri bu toprakları vatan yapmak için at sırtında Bey olarak Sultan olarak savaşmışlardır. Söğütte, Domanic yaylasında, kurulmuş iki yüz çadırdan başlıyarak adım adım önce Anadolu’yu Türk hakimiyetine sokmuşlar, sonra da Cihan İmparatorluğu kurmuşlardır. Osmanlı ailesi bize şerefli bir tarih bırakmıştır. Onun için Osmanlıya iftira atıldığında Türkü ile, arabı ile, Kürdü ile bütün millet ayağa kalkmaktadır. Eski Osmanlı topraklarında çok yaygın bir kanaat vardır. Balkanlarda, Arap dünyasında bu kanaat çok yaygındır. Osmanlıya ihanet edenler iflah olmaz derler. Bu konuda filistin gibi çok örnek gösterirler. Bende yazımı yaşanmış ve tarihe geçmiş bir olayla tamamlayayım ki ibret alına…

ŞERİF HÜSEYİN’İN SON SÖZLERİ.

            Bugünki Ürdün kralı Abdullah’ın dedesi Şerif Hüseyin Osmanlı ordusunda önemli bir komutandı. Birinci dünya savaşında ingilizlerle işbirliği yaptı ve Osmanlı devletine ihanet etti. Savaş bitince ona Arabistan krallığı vaat edilmişti. İngilizler Arabistanı Vahabi Suut ailesine verdi, şerif Hüseyin ise kıbrıs’asürgüne gönderildi. Osmanlı Devleti de ortadan kalkmıştı. Şerif Hüseyin yaşlanmış ve yorgun. Mağosa şehrinde bir Osmanlı sarayında göz hapsinde son günlerini yaşıyor. İşte tam o günlerde Şerif Hüseyin’in hizmetinde olan bir osmanlı türk subayı anılarında aynen şunları anlatıyor.

            Şerif hüseyin son günlerini yaşıyordu. Her Perşembe günü Osmanlıdan kalmabir gelenek vardı. Sarayın bahçesinde mehter takımı Osmanlı Marşları söylerdi.Osmanlı Marşları dinler rahatsız olur diye pencereleri kapattım. Şerif Hüseyin benim pencereleri neden kapattığımı anladı ve beni çağırdı aynen şunları söyledi.

            -aç şu pencereleri evlat aç! Devletimin marşlarını duyayımda daha fazla vicdan azabı çekeyim. Belki ahirette çekeceğim azablar azalır. Devlet-i Aliyeye yaptığım ihanetin bedelini bu dünyada ödeyeyim dedi ve gözlerinden yaşlar başladı.

            Bize bu anıdan ibret almak düşmez mi?

            Türk düşmanları ile bir olup Osmanlıya saldırmak yakışıyormu?

                                                                                              Sevgi ve saygılarımla…

                                                                                              Hasan TOPUZ