Gönül mülk eyledi dünya derdini.
Dinlemez sözümü, aşar bendini.
Ömür kadehime doldurur zehri.
Ah şu deli gönül uslanmaz oldu.

Savurdu köşeye tarağı, tası.
Ezelden sevmedi sarayı, tacı.
Ben nerden bulayım derde ilacı?
Ah şu deli gönül uslanmaz oldu.

Kırık sazım yakar kendi kendini.
Can özünden söker atar telini.
Cümle alem duymaz oldu sesini.
Ah şu deli gönül uslanmaz oldu.