Ayşe hanımdan cevap gelmeyince GAZMER HANIM SÖZLERİNE ŞÖYLE DEVAM ETTİ. "Sana biraz kendimden bahsedeyim. Sonrasında belki sen de bir şeyler anlatmak istersin. 85 yaşındayım. 13 yıl önce geldim buraya. Eşimi, ellili yaşlarda kaybettim.  İki kız bir erkek evladım vardı. Hepsi birer meslek sahibi oldular. Önceleri birkaç ayda bir gelirken, sonraları bayramlarda gelmeye başladılar.  Bir süre sonra hiç gelmediler.  Hep umutla bekledim ama beş yıl boyunca ne geldiler ne de aradılar.  Kapımı mahalleden de hiç kimse çalmayınca artık evimde duramaz oldum.  Çünkü yalnızlık ve sessizlik,  karanlıktan daha korkutucuydu.  Yalnızlık bir süre sonra insanı öyle kuşatıyordu ki duvarlar ve tavan, mazideki hatıraların loş bir sahnesi haline geliyordu. Bu sahnelerde pişmanlıklar ve keşkeler birer deve dönüşüyor, içimi paramparça ediyordu.

Zaman zaman eşyalarla, çiçeklerle kendimi oyalamaya, onlarla konuşmaya çalıştım. Cevap vermeleri mümkün değildi. Yalnızlığı iliklerime kadar hissettiğim  bir gün buraya çıkıp geldim.  Adına her ne kadar huzurevi deseler de  idare ediyor işte. Yalnızca konuşacak ve yalnızlığını unutturacak birileri var.  O da yastığa başını koyuncaya kadar. Kendi kendinle kalınca  yine her şey eskisi gibi oluyor.

Bir ara haberlerde görmüştüm, bir anne bir beşiği yakıyordu." Beşik alev alev  yanarken; "Bu beşiğin yanında çok bekledim, çok  çok uykusuz gece geçirdim ama çocuklarım beni terk ettiler; aramaz sormaz oldular,  unuttular"  diyordu.

O anne de sana benziyordu. Kaç yıldır buradayım. Giyimine dikkat eden, elinde tespih olan namazını kılan, isyan etmeyen, dilinden  beddua dökülmeyen birini burada hiç görmemiştim. Senin gibiler bile böyle yerlere getiriliyorsa, ahlaki erozyon dinin hakim olduğu evlerde de yaşanıyor demektir. Gamze hanım susmuştu. Ayşe hanım çocukluğundan beri çok konuşmayan, genellikle sükutu tercih eden biriydi. Ancak ihtiyaç olduğunda da zaman zaman uzun uzun konuşurdu. Biraz düşündükten sonra konuşmaya başladı: Devamı yarın