İnsanoğlunun kendine verdiği zararı, alem bir araya gelse veremez, derler.
Evet; insan yine insanın yaptığı hataların bedelini ödüyor. Verilerin sözleri öyle çok boşa çıkardık ki, kimsenin kimseye güveni kalmadı. Güvendiği kişi tarafından nasıl aldatıldığını anlatan kimselerin yakınmalarına şahit oluyoruz sık sık.

Öte yandan, hayattan beklentilerimizi sınırlamıyoruz hiçbir zaman. Beklentilerimiz büyüdükçe insanlara ihtiyaç duyuyoruz. Güvenecek birilerini arıyoruz, tutunacak bir dal arar gibi. Tanıdıklarımız, dostlarımız, komşularımız, akrabalarımız hatta aynı evi paylaştığımız insanlar…
Her birimiz diğerine, güven duygusu ağır kan kaybı yaşamış tedirgin bir halde yaklaşıyor. Bir zamanlar sözümüz senet sayılırdı. Tuhaf!
Nasıl geldik bu günlere?
İnsanın sözünde duramıyor oluşu her zaman art niyetle olmuyor tabiî ki. Bir işi yapmak için söz verirken o anda yapacağını sanıyorsun, düşünüp tartmadan, ölçüp biçmeden “yapacağım” diye söz veriyorsun. Ancak evdeki hesap çarşıya uymuyor, sözünü tutamıyorsun. Sebebini izah etsen, durumuna açıklık getirip olamıyor desen, muhatabın anlayışla karşılayacak belki. Ama guru perdesinin ardına saklanıyorsun veya gözden düşmekten korkuyorsun. Bu yüzden önce tuhaf bahanelere sarılıyor, o anlık geçiştiriyorsun konuyu. Sonra aynı mesele tekrar önüne geliyor. Bu defa okkalı yalanlara başlıyorsun, büyük vaatlerde bulunuyorsun. Vaatlerin zamanı gelince de çareyi kaçmakta arıyorsun. Kısacası kendini kendi ellerinle rezil ediyorsun. Peki ama niçin? Hepimiz gücümüzün neye yetip neye yetmeyeceğini, söz verdiğimiz işi yapıp yapamayacağımızı biliriz elbet. Bunu bildiğimiz halde niçin tutamayacağımız sözleri veririz ki?

Güvensizlik rüzgârlarının insani değerlerimizi savurup durduğu günümüzde dönüp kendimize bakmamız şart. Güvenilirmiyiz, sözümüzün erimiyiz? Verdiğimiz sözleri yerine getirmek konusunda ne derece hassas davranıyoruz? Konuşurken ağzımızdan çıka cümleye dikkat etmeyi, kelimelerimizin samimiyetini, kısaca söz söyleme bilincimizi kaybettiğimiz için mi hayatımızın her döneminde boşa çıkan, tutulmayan sözler ayağımıza kalbimize dolanıyor. Mesela anne veya baba söz verir çocuğuna : “şöyle şöyle yaparsan sana şunu alacağım …” Çocuk bir heyecanla yapar söyleneni. Fakat anne baba verdiği sözü fazla önemsemez. Çocuk nede olsa… Neticede unutulur yada umursanmaz. Böylece çocuk sözün kıymetsizliğini ilk güven sarsılmasını aile ortamsında yaşar.