Seviyoruz diye yola çıkan, sevmek için bir araya gelen bazı eşlere neler oluyor ki, zaman içinde sevgiyi yok edip kavgaya başlıyorlar? Bir ömrü sevgiyle değil, kavgayla tüketiyorlar. Şükretmek ve sevmek yerine neden kavga? Yunus ne güzel demiş.  “Bir kez gönül kırdın ise, bu kıldığın namaz değil.” Ne dersiniz bir kez daha kavgalarınızı gözden geçirmeye?

         Bir hanım anlatıyor: “Ben akıllı bir  kadın olsaydım kocama sahip çıkardım… Adamcağızın benden kurtulması için ne gerekiyorsa yaptım. Onu adeta ayrılmaya mecbur ettim. Herşeyim vardı çok rahattım. Böyle rahatlık içindeyken kocamın en haklı istekleri bile beni rahatsız ederdi.Oysa  kocam tahsilli nazik bir insandı.Dırdırlarımdan bıkmış olacak ki,benden ayrılmaya karar verdini söyledi.Bu kararı duyduğum zaman  üzülmek şöyle dursun,çok sevinmiştim.Büyük bir yükten çok kurtuluyormuş gibi çok rahatladım.Eşimden ayrılırken eşim bana şunları söylemişti ve söylediği her şey tek tek çıktı dedi ki:Sen neyi ispatlamaya  çalışıyorsun  bilmiyorum.Ama şunu unutma,zaman,zaman yaptığın  haksızlıklardan dolayı  büyük bir pişmanlık duyacaksın fakat son pişmanlık yarar  getirmeyecek olmasından dolayı  sana üzülüyorum.Ayrılma meselesinde  sen kendi adına değil,çocuğumuz adına da karar verdin.Bunun ağır faturasını ödeyeceksin.Çünkü bir çocuk anneye ne kadar muhtaç ise babaya da o kadar muhtaç dedi.Ben o zamanlar bu sözlere gülüp geçmiştim.Ayrıldık dan bir süre sonra  gerçekten çok pişman oldum.Eşimle tekrar bir araya gelmeyi düşündüm.Fakat eşim evlen miş yeniden mutlu bir yuva kurmuş” diye sözlerini tamamlıyor bu hanım.

         Ah keşke sadece yuvalar yıkılsa,gördüğünüz  gibi gönüllerde yıkılıyor.Ben diyorum ki  bir çocuğu annesiz ve babasız bırakma yarabbim…