Bir tek siz iyi bilirsiniz…Kimseye  güvenmesiniz o sebeple…Ortaya bir çalışma koyduğunuzda  o kadar mükemmel olmuştur ki  en ufak bir eleştiriye  tahammülünüz olmaz elbette.

Haklısınız,sizi eleştiren kimse aslında sizi anlamadığınızdan yapmaktadır eleştirisini…Bir bilse sizin ne emek verdiğinizi,utanır bile sizi eleştirmeye, Bir anlasa sizin o “yazıyı” yazarken  o “resmi”  çizerken, ne duygular içerisinde olduğunuzu… Mahcup  olarak  vazgeçer yapacağı eleştiriden… Ah siz o kadar mükemelsinizdir  ki ,ortaya koyduğunuz çalışmanın adı ne olursa olsun, hangi alanda olursa olsun ,hangi konuyla ilgili bulunursa bulunsun en ufak bir eksiği  gediği kalmamıştır. Kesinlikle siz en ince teferruatına en ince ayrıntısına kadar  her şeyi düşünmüşsünüzdür…En ufak bir dokunuş, en ufak bir değişiklik,sizin çalışmanızı berbat etmeye  yeter…Aman kimse dokunmamalıdır.Aman kimse eleştirmemelidir…Kimse  en ufak bir  ikazda bulunmamalı,fikir öne sürmemelidir.

                          Hatta insanlar sizin bu tür davranışlardan  nasıl rahatsız olduğunuzu  beden dilinizden anlamalıdır.Yan bakışınızdan,çatık kaşınızdan,dudak büküşünüzden,üzüldüğünüzün farkında olmalıdır.Çok haklısınız…Yerden göğe kadar haklısınız…Sizi kimse eleştiremez,anlayamaz ve değerinizi bilemez…İnsanlar sizin değerinizi nasıl bilsin? Size bile sizin değerinizi  bilemiyorsunuz baksanıza…

             Siz ki “akıl akıldan üstündür” denildiği halde aklınızın başka akıllardan faydalanmasına izin vermiyorsunuz. Siz ki “bin bilsen de bir bilene danış” denildiği halde  kimseye  kendinizi  danıştırmıyorsunuz.Siz ki “bir elin nesi var iki elin sesi var”denidiği halde kendinize ses verecek ikinci bir eli  kendinizden uzaklaştırıyor,kendi elinizi yalnızlığa mahkum ve mahpus ediyorsunuz.Toplum içinde bir değer olarak bir  “birey” olarak yaşaması gereken “ kendinizi” kimseyi beğenmeyen kendinize hapsediyor,en büyük  kötülüğü “kendinize”yapıyorsun

 Gelecek sayıda görüşmek ümidiyle…