İnsan alışmaya mahkûm bir varlıktır. Hayallerine ulaşmak için çabalar didinir, muhteşem bir gayret gösterir, ulaşınca da artık eskisi kadar haz duymaz. Onun için o hedef sıradanlaşır. Sonra ulaşılması zor bire hayal kurar, hedef edinir kendine. Tekrar bir çaba içine girer. Aslında insan ulaşmayı değil çabalamayı sever. Kendini sınamayı, zorluklara ne kadar göğüs gerebileceğini test etmek ister.

Bu yüzdendir ki insan, ulaşamadığı her şeyin delisi, ulaştığı her şeyin nankörüdür bazı insanlar. Başına en kötü bir durum geldiği zaman bile üç beş gün hüzünlenir sonra o hüzün giderek azalır, yerini acı bir burukluğa bırakır. Aynı acıyı yıllarca aynı seviyede yaşadığınızı bir düşünsenize? Buna kim dayanabilir ki? Unutmak ve ulaşmanın insana verilmiş bir armağan olduğunu anlamalıdır insan.

 Onun için eskilere demişler ki: “ insanoğlu unutmak denilen bir rahatsızlığa sahiptir.” Aslında unutmak bazen öyle bir moral ve motivasyonudur ki unuttuklarımız bu konuda sayfalar dolusu yazılabilir. Bazen unuttuklarımız için kendimize kızarız. Belki bir sınava veya eskilerin söylemiyle imtihana girmeden önce, bazen beklide bir yol tarifini unuttuğumuz için kendimize kızdığımız, hayıflandığımız olur…

Hâlbuki biraz düşününce eskide bırakmak istediğimiz kimi insanları, kimi olayları unutmak bizim için kaliteli bir hayata geçmek için bir şanstır. Ya sil baştan başlamaya en büyük yardımcı bir durum belki bir fırsattır. Sonra zaman gittikçe insan unutmaya da alışır. Unutmak ta sıradanlaşır. Beyin yorulur yeterince dolmuştur çünkü artık unutmak ister her şeyi.  Bu nedenledir ki yaşlı insanlar daha unutkan olurlar. Artık onların biyolojik olarak da her şeyi hatırlamasına  ve yorulmasına gerek yoktur.

Ama biz biz olalım bize yapılan iyilikleri unutmayalım. Doğru insan olmayı, vefayı, sevmeyi sevilmeyi, tarihimizi, nereden geldiğimizi, ne olduğumuzu hiç bir zaman unutmayalım. Eğer bunları unutursak o zaman alışmanın en kötü halini yaşarız. Zira insan çabuk alışır.

Gelecek sayıda buluşmak üzere hoşçakalın.